بسته شدن هدفمند کلیساهای جماعت ربانی در ایران با تهدید، تبعید اجباری، و جفا بر رهبران کلیسا رقم خورد.

بسته شدن هدفمند کلیساهای جماعت ربانی در ایران با تهدید، تبعید اجباری، و جفا بر رهبران کلیسا رقم خورد.

فصل پایانی
بسته شدن هدفمند کلیساهای جماعت ربانی در ایران با تهدید، تبعید اجباری، و جفا بر رهبران کلیسا رقم خورد.
کشیش سوریک سرکیسیان، سرپرست کل کلیساهای جماعت ربانی، ایران را برای همیشه ترک کرده و در کشور ارمنستان پناهنده شد.
به گزارش خبرنگار FCNN از تهران، به رغم دو دهه پیروی از سیاست مسامحه و مماشات با رژیم جمهوری اسلامی، کشیش سوریک و خانواده ایشان به این نتیجه رسیدند که بیش از این قادر به تحمل این روند نمی باشند.

کلیسای جماعت ربانی مرکز واقع در خیابان طالقانی در تهران ، بالاجبار به دستور مقامات رژیم پلمپ شد. در هنگام پلمپ این کلیسا، کلیه کتابهای موجود در کتابفروشی کلیسا و کتابهای دانشکده الهیات که با زحمت بسیار گردآوری شده بودند ، ضبط و توسط مامورین جمع آوری شدند. 

کشیش هانری مانوکیان که شاهد واقعه اسفناک انتقال کتابها توسط مامورین از کلیسا به ماشینهای مخصوص بوده ، پس از نجات از حمله قبلی تقریبا مرگبار مجبور به ترک ایران شده و در ترکیه پناهنده شده اند.

کشیش سوریک از سوی مقامات جمهوری اسلامی مجبور به قطع پرداخت حقوق به کشیش هانری که در مسیر بهبودی بودند، شد. کشیش هانری مانوکیان در مصاحبه اسکایپی که امروز با خبرنگار FCNN داشتند گفته است که " شبانان و کشیشان کلیساهای جماعت ربانی با این سیاست مسامحه و مماشات که مشتاقانه در طی بیست سال گذشته توسط کشیش سوریک دنبال می گشته موافق نبودند. "
طبق گزارشهای سه سال گذشته در FCNN، قصد مقامات جمهوری اسلامی از ریشه کندن هدفمندانه مسیحیت انجیلی بوده است. جای بسی تاسف است که کشیش سوریک به دلیل فریب مقامات و عدم آمادگی کافی جهت اداره کلیساهای فوق العاده مستعد و در حال رشد جماعت ربانی، شکست خورده اند.

کشیش لازاروس یقنظر درباره وضعیت پیش آمده می گوید: تمامی تقصیرات را نمی شود متوجه مقاقات کرد! تمام دنیا از دورویی و نیّات پنهان آنها آکاه می باشند. در حالیکه همه ما از نیّات بد رژیم در دو دهه اخیر مطلعیم، رهبران کلیسا بیشتر متمایل به حفظ جایگاه خود و خو گرفتن به شرایط موجود بودند. بسیار تاسف برانگیز است که در عوض کاشت بذرهای شادی و بشارت ، و ملحق شدن به موج بیداری مسیحیت، کلیسا از اقتدار خود به عنوان ابزاری در دست حکومت برای ساکت کردن انفجار جنبش کلیسای خانگی استفاده کرده است.
این پایان غم انگیزی ست برای آنچه که می توانست به فصل طلایی کلیسای جماعت ربانی ایران تبدیل شود. البته درسهایی برای عبرت گرفتن وجود دارد و همچنین زمینه هایی که می بایست بهبود یابند! در مصاحبه هایی که با اعضای کلیساها که در ایران پراکنده شده اند بعمل آمده، یک صدای واحد به گوش می رسد، فرصتهای زیادی از دست رفته، و سازشهای تاسف بر انگیزی انجام شده است. حال که رهبران کلیسا در تبعید می باشند ، فرصت خوبی ست تا بایکدیگر در دعا متحد شده و ایمانداران خارج از ایران را تسلی داده و آماده سازند.

عیسی وعده داده است، "من کلیسای خود را بنا می کنم و دراوزه های جهنم بر آن استیلا نخواهد یافت". پس یک امید و یک وعده وجود دارد! خداوند رحمت خودش را برکلیسایش نمایان کند و به رهبران فرصت دوباره عطا کند.

به گزارش شبکه خبر مسیحیان فارسی زبان به نقل از منابع مسیحی پایتخت، ساعت 11 صبح سه شنبه 31 اردیبهشت ماه ( 21 ماه می 2013) ماموران امنیتی و اطلاعاتی با یورش به کلیسای جماعت ربانی مرکز واقع در خیابان طالقانی حداقل یک کشیش و کارکنان این کلیسا و همه کسانی را که در محل حضور داشتند با خود به مکان نامعلومی منتقل کردند.

به دنبال حمله صبح روز سه شنبه31 اردیبهشت (21 می 2013) ماموران اطلاعاتی و امنیتی جمهوری اسلامی به کلیسای جماعت ربانی مرکز در خیابان طالقانی تهران و دستگیری کشیش "روبرت آسریان" استاد الهیات مسیحی آن کلیسا، روز چهارشنبه 1 خرداد ماموران اطلاعات سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به محل کلیسا مراجعه کردند و به نگهبانی کلیسا اعلام نمودند که از این پس هیچ کس اجازه ورود به این ساختمان را ندارد.

کلیسای جماعت ربانی ابتدا سال 1955 میلادی ( 58 سال قبل) در خانه مسکونی یکی از رهبران آن شروع به کار کرد. کم کم این کلیسا که بر اساس آموزه های مسیحی پرشدن از روح القدس بنیاد شده بود پیشرفت کرد و عده زیادی جذب آن شدند. از این رو ابتدا در نقاط مختلف تهران و بعد چند شهرستان کشور ساختمانهائی را تهیه کردند و کلیساهای رسمی را به ثبت رساندند.
در سالهای پس از انقلاب اسلامی سال 1357 رهبران انقلابی و اسلامی همواره در جهت تضعیف این کلیسا از طریق تهدیدات گوناگون اقدام می کردند. اما در دوسال گذشته فشار بر روی این کلیسا افزایش یافت. مسئولان حکومت از رهبران کلیسای مرکز خواسته اند که از پذیرش مسیحیان غیر قومهای ارمنی و آشوری در کلیسای خود خودداری کنند.